Patagonië, Argentinië
Ik stond aan de oever van een gletsjerriviertje in het gebergte van Patagonië.
Ditmaal kon ik de rivier niet passeren. De dag ervoor was ik erover heen geholpen met een harnas en dikke touwen van Alpinisten die ik toevallig tegenkwam.
Zonder dat materiaal was het te gevaarlijk om de rivier te over te steken. Toch had ik besloten om die dag daarvoor naar de andere kant van de rivier te gaan omdat ik van daaruit dichterbij de gletsjer kon komen.
Op de wandelkaart stond geen pad, maar wel zag ik er koeien lopen en die moeten daar toch ook op de een of andere manier gekomen zijn? En waar een wil is een weg, zo dacht ik.
Met frisse moed begon ik de rivier stroomafwaarts te volgen over alsmaar dunner wordende paadjes. Het was slecht hemelsbreed 12 km en met deze snelheid zou ik er in drie uur zijn.
Echter al spoedig kwam ik een struikachtig gebied met bomen vol doornen. Het ene na het andere pad liep dood en telkens moest ik terugkeren om een ander ¨pad¨ uit te proberen.
Met meer dan 15 kilo backpack op de rug is dit een slopende bezigheid.
Na twee uur ronddolen vond ik eindelijk een pad uit dit struikgewas, maar kwam ik nu terecht in een erg nat bos met soms grote hoogteverschillen
Vele stroompjes kruisten een weg door het woud. Zij waren ook op zoek naar de weg van de minste weerstand.
Mijn snelheid was nu misschien 1 a 2 kilometer per uur. Maar zolang de kompas min of meer de goede kant uitwees, was ik blij.
Na geruime tijd werd het landschap opener en werd het makkelijker om me te oriënteren en een goede route uit te kiezen.
Omdat op deze hoogte van de rivier zich een kloof in het landschap bevond, moest ik me verder van de rivier afbewegen en een heuvelrug van zo´n 200 meter hoog oversteken.
Bovenop de heuvel bedacht ik me dat het tijd was voor een pauze.
De Patagoniesche wind koelde me af tot op het bod. Alle laagjes kleding uit mijn backpack werden aangetrokken.
Ik was al vijf dagen in de natuur en de laatste beetjes voedselreserve werden aangesproken.
Ik zag wat bewegen op grote hoogte. Een enorme vogel kwam in mijn richting gevlogen. Verhip, een condor! Ik dacht; nu moet ik erg snel de lens pakken, want anders is mijn kans verkeken.
Met de grootste haast pakte ik mijn camera uit mijn tas, schroefde ik de telelens erop, zoom ik in, kijk ik door de zoeker en zie ik dat de vogel nog steeds rechtstreeks op mij af komt.
Dichterbij en dichterbij. Mijn haast lijkt misplaatst. De vogel vertoont geen blijk van angst voor mij. Zelfs interesse lijkt het.
Ik zie dat het zijn kop scheef houdt en met een schuine blik mij observeert. en wanneer het langs mij vliegt draait het om en begint rondjes om mij heen te vliegen.
Wow, de vogel met het grootste vleugeloppervlak (niet de grootste spanwijdte) op aarde die rondjes om mij heenvliegt. Ik hoopte heel erg om deze vogel te zien en had niet verwacht dat ik het deze dag tegen zou komen.
Na een behoorlijk aantal foto´s gemaakt te hebben besluit ik om verder te gaan omdat ik niet weet hoe het lang het nog duurt om nog de resterende 5 kilometer af te leggen.
Gelukkig blijk ik nu op een redelijk begaanbaar pad gestuit te zijn en na anderhalf uur lopen kom ik aan op plaats van bestemming.
Jacob Kaptein
.jpg)
